Κλείσαμε
μια δεκαετία από την αρχή της κατάρρευσης, αλλά «φως στην άκρη του
τούνελ» δεν φάνηκε ακόμα. Οι άνθρωποι της δημιουργίας, της εργασίας, της
παραγωγής, οι δυνάμεις που μπορούν «να βρούνε την άκρη» για όλους μας,
αυτοί που «πλήρωσαν το μάρμαρο» εξακολουθούν να το πληρώνουν.
Συμπατριώτες που μετανάστευσαν, από πάνω ακούνε και επικλήσεις
επιστροφής, αν όχι και επικρίσεις για την αναγκαστική επιλογή τους.
Άλλοι που το παλεύουν εδώ, δεν έχουν να καταβάλουν τις ασφαλιστικές τους
εισφορές. Δυσκολεύονται ή και αδυνατούν να πληρώσουν την εφορία. Μένουν
άνεργοι για καιρό ή βρίσκουν ευκαιριακές δουλειές, συχνά με
εξευτελιστικές συνθήκες και αμοιβές. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις
καλούνται να ανταγωνιστούν χωρίς δυνατότητες τραπεζικού δανεισμού, με
υψηλό κόστος (σε χρήμα και χρόνο) συναλλαγών με το κράτος και χαμηλή
ποιότητα των υπηρεσιών που δικαιούνται.Και ενώ οι δυσκολίες μας είναι εδώ για χρόνια, εξακολουθούμε να παρενοχλούμαστε όλο και πιο φορτικά, από αυτούς που τις προκάλεσαν και, προφανώς, αδυνατούν να τις αντιμετωπίσουν. Είναι αυτοί που οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, έσκισαν τα μνημόνια με τα Ζάππεια ή με «ένα νόμο με ένα άρθρο», έκλεισαν τις τράπεζες δυο τρεις φορές, υποθήκευσαν την δημόσια περιουσία και αποδέχτηκαν το καθεστώς προστασίας/επιτροπείας που μας φόρτωσαν με τις αστοχίες τους. Και, μετά από όλα αυτά, επιμένουν ακόμα να μας σώσουν: θορυβούν στα κανάλια καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλο, μετακομίζουν από κόμμα σε κόμμα για μια έδρα ή ένα χαρτοφυλάκιο, βολεύουν με το αζημίωτο τους δικούς τους σε διοικήσεις και συμβούλια και, ανερυθρίαστα, σκοπεύουν να ζητήσουν ξανά την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές. Για να συνεχίσουν την παραμονή τους στα πράγματα ώστε να εξυπηρετηθούν τα δικά τους μικρά και όχι το μεγάλο δικό μας, το δημόσιο συμφέρον.
Και είμαστε αυτές ακριβώς οι δυνάμεις, εμείς οι ίδιοι, οι πολλοί και πραγματικοί χαμένοι της περιόδου που περνάμε… η μόνη πραγματική ελπίδα να γυρίσουμε σελίδα. Είμαστε εμείς που δεν ανεχόμαστε μεταξύ μας διαιρέσεις για να έχουν ρόλο οι διαιρέτες μας. Που αρνούμαστε να βλέπουμε να χαμηλώνει ο πήχης όλο και περισσότερο μπας και περάσει κάποιος από αυτούς από πάνω του. Που έχουμε μείνει εδώ και πολλά χρόνια χωρίς επιλογές εκπροσώπησης και υποχρεωνόμαστε σε καταναγκασμούς ή αποχή. Και που είναι η ώρα να τις αποκτήσουμε ξανά.
Και είμαστε, χωρίς αμφιβολία, οι περισσότεροι! Εμείς που δεν ψάχνουμε για χάρες, δεν ψάχνουμε να βολευτούμε, δεν ψάχνουμε για πάτρωνες. Είμαστε εμείς που ψάχνουμε για ίσες ευκαιρίες. Για να κερδίσουμε όμως στο επόμενο γύρο πρέπει να ξαναβρούμε το φώς στη πολιτική, τη συλλογική δράση, τη δημοκρατική παράταξη. Με ξεκάθαρες κοινωνικές συμμαχίες αλλά εξίσου ξεκάθαρα με ποιες νοοτροπίες και πρακτικές θα είμαστε απέναντι.
Εμείς λοιπόν, η μεγάλη πλειοψηφία έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε πίσω τα κακώς κείμενα να μας κρατάνε πίσω και δεν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη!
