Πρόκειται για ένα βιβλίο, που η πλοκή του άλλοτε πάλλεται και άλλοτε αιωρείται μέσα στο αγεφύρωτο χάος της πραγματικότητας και της φαντασίας.
Παρότι, που στις τετρακόσιες σαράντα επτά (447) σελίδες του πραγματεύεται, κυρίως, θέματα κοινωνικά, δεν γράφτηκε για να αλλάξει τον κόσμο και την κοινωνία. Αν και δεν μου αρέσει καθόλου η κοινωνία, που ζω, θα ήταν άκρως ουτοπικό αυτό.
Ναι, θα ήταν εντελώς ουτοπικό, διότι, για να αλλάξει ο κόσμος και η κοινωνία μας, δεν είναι αρκετός ο ένας, χρειάζονται πολλοί.
Χρειάζονται δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια.
Χρειάζεται το «εγώ» να γίνει «εμείς» και ο ήλιος να ανατέλλει για όλους από την ανατολή.
Γράφτηκε για να χαρακτηρίσει τη σκλαβιά «νύχτα αξημέρωτη», τους μαυραγορίτες «καιροσκόπους» και «επονείδιστους», τον εμφύλιο «κατάρα» μάνας απερίσκεπτης, τον έρωτα «ευλογία», την αγάπη «μεγαλείο», τη διαφθορά «ένδεια πνευματική», την ευσυνειδησία «παλληκαριά», το ψέμα «κατάπτωση ηθική», την εκμετάλλευση «έλλειψη συνείδησης» και κάποια Ιδρύματα «ευαγή», που λειτουργούν ως ανθρώπων κήποι ζωολογικοί, «κάτεργα σωμάτων» και «κολαστήρια ψυχών».
Εν ολίγοις, στόχος του είναι να τέρψει, να ταξιδέψει, να αναδείξει, να προβάλλει, να επαινέσει, να στηλιτεύσει, να προβληματίσει, να ενοχλήσει.-