Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Από τα εξαντλημένα πρότυπα στη δημιουργία μιας καινούριας κατάστασης

Τετάρτη, 31 Αύγουστος  
  
Από τα εξαντλημένα πρότυπα στη δημιουργία μιας καινούριας κατάστασης
Του  Γιάννη Οικονόμου
Γραμματέα ΚΕ Δημοκρατικής Συμμαχίας

Τα τελευταία 29 χρόνια (από το 1982 και μετά),  η ανώτατη εκπαίδευση έχει ορισμένες «αξιοζήλευτες επιδόσεις». Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε και θετική προσφορά. Αλλοίμονο αν δεν υπήρχε. Μόνο, που αυτή δυστυχώς με το ζόρι, προσέγγιζε τα όρια του αυτονόητου.


Γυρίζω στις «αξιοζήλευτες επιδόσεις» και  καταγράφω μερικές:

·   Μεγάλη ανάπτυξη αφού,  αισίως φτάσαμε να έχουμε 40 σχολές ανώτατης εκπαίδευσης, 511 τμήματα σε 66 πόλεις της χώρας μας. Βέβαια  τα κριτήρια της ανάπτυξης αυτής δεν είχαν να  κάνουν, τόσο,   με τις ανάγκες  κάλυψης της αγοράς εργασίας ή νέων γνωστικών αντικειμένων, αλλά με τις ανάγκες ενοικίασης φοιτητικών σπιτιών, βολέματος καθηγητικού δυναμικού και φυσικά εξαγοράς ψήφων.
·   Ιδιαίτερα χαμηλές επιδόσεις, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σε όλες τις λίστες κατάταξης  και αξιολόγησης πανεπιστημίων και σχολών σε διεθνές επίπεδο.
·   Πενιχρά αποτελέσματα στον τομέα της έρευνας και της καινοτομίας  με συνέπεια την αδυναμία στήριξης από τα πανεπιστήμια της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας.
·   Ατελείωτο κόβε-ράβε-ξήλωνε των πολιτικών ηγεσιών του υπουργείου παιδείας όχι μόνο διαφορετικών, αλλά συχνά και της ίδιας κυβέρνησης.
·   Εθιμικού τύπου καταλήψεις  μέσα από γενικές συνελεύσεις- παρωδία και μειοψηφικές αποφάσεις.
·   Άσυλο για τις μολότωφ, τα καλάσνικοφ, τους  τραμπουκισμούς, τους  ξυλοδαρμούς και πάσης φύσεως ανομία
·   Αλισβερίσι  μεταξύ πεφωτισμένων συνδικαλιστών με αντικείμενο εκδρομές, χορούς, μαγαζιά, λέσχες, εστιατόρια
Η εικόνα αυτή πρέπει να αλλάξει. Όχι απλώς να σουλουπωθεί. Να αλλάξει ριζικά.

Αυτό πρακτικά σημαίνει:

  Γενναίες  μεταρρυθμίσεις,  στο τρόπο διοίκησης του Πανεπιστημίου, που θα σπάσουν τον φαύλο κύκλο  του κομματισμού και του συντεχνιασμού. Με τον τρόπο ακόμα και πολλοί από τους ανθρώπους που ασχολούνται σήμερα με την διοίκηση των ΑΕΙ  θα μπορέσουν απελευθερωμένοι από το άγχος της εξάρτησης ή της υποχρέωσης να κάνουν πολύ πιο καλά και αποτελεσματικά την δουλειά τους και φυσικά και καινούριοι άνθρωποι που από φόβο ή και απέχθεια για τις συναλλαγές έμεναν μακριά, θα μπορέσουν να εμπλακούν και να προσφέρουν.
 Ουσιαστικές  παρεμβάσεις στην κατεύθυνση αξιοποίησης περιουσίας και πόρων από τα ιδρύματα, μακριά από τον σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους.
Πραγματική  αξιολόγηση που θα δίνει κίνητρα σε καθηγητές και ιδρύματα να γίνονται ολοένα και καλύτεροι, να προσελκύουν φοιτητές, να παράγουν ακαδημαϊκό και επιστημονικό έργο, να επιδιώκουν αδιάκοπά μέσα από την έρευνα την καινοτομία και την εφαρμογή της στην πραγματική οικονομία.
  Επικαιροποίηση  και εκσυγχρονισμό των προγραμμάτων σπουδών, των συγγραμμάτων  και του καθεστώτος που ισχύει για την διανομή τους αλλά και για την φοιτητική ιδιότητα.
 Αντιμετώπιση της δειλίας και της σύγχυσης αρμοδιοτήτων σε ότι αφορά τον τραγέλαφο του ασύλου.

Ο νόμος  που ψηφίστηκε  στην Βουλή αντιμετωπίζει, αλλού ικανοποιητικά και αλλού όχι όσο τολμηρά θα έπρεπε, πολλές από αυτές τις αναγκαιότητες.

Για τη Δημοκρατική Συμμαχία, όπως και για άλλα κόμματα, οι αλλαγές στα ΑΕΙ ήταν από την αρχή στρατηγική και αδιαπραγμάτευτη επιλογή.

Άλλες πολιτικές δυνάμεις αναγκάστηκαν για λόγους τακτικής να προσχωρήσουν, την τελευταία στιγμή, στο ρεαλισμό και την κοινή λογική.

Όπως και να έχει, η υπερψήφιση από τέσσερα κόμματα του νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση, είναι πολύ σημαντική εξέλιξη και σπουδαία παρακαταθήκη, όχι μόνο για την Παιδεία αλλά και για το πολιτικό μας σύστημα.

Στον αντίποδα αυτής της  λογικής παρακολουθούμε ένα κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας  να δίνει μάχες οπισθοφυλακής. Οι καθηγητές αναβάλλουν την εξεταστική και δίνουν πάσα στους «επαναστάτες καριέρας»  να παραλύσουν την λειτουργία των ΑΕΙ.

Τα νέα παιδιά που φέτος πέτυχαν στο πανεπιστήμιο, η μεγάλη βουβή πλειοψηφία των φοιτητών που αντιλαμβάνονται ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να λειτουργεί για να τους καταρτίσει, να τους εκπαιδεύσει , να τους μορφώσει και μαζί τους ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία θα βρεθεί αντιμέτωπη το φετινό φθινόπωρο με ένα ντελίριο «ανυπακοής» και «αμφισβήτησης».

Είναι το τίμημα  που θα πληρώσουμε όλοι, προκειμένου  να απαλλαγούν τα πανεπιστήμια από την ομηρεία ετερόκλητων συντεχνιών.

Είναι το οριστικό πέρασμα από τα εξαντλημένα πρότυπα και τα τελειωμένα στερεότυπα που κυριάρχησαν στην ανώτατη εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια, στη δημιουργία μια καινούριας κατάστασης που θα επιτρέψει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο να  γίνει  κινητήριος δύναμη οικονομικής ανάπτυξης αλλά και ισχυρή αφετηρία κοινωνικής και αξιακής αναγέννησης της κοινωνίας και της χώρας