Κλιματική πολιτική στην Αθήνα: Ώρα για σοβαρότητα
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,
Η κλιματική κρίση δεν είναι πια κάτι μακρινό ή αφηρημένο. Είναι εδώ – και τη ζούμε κάθε εποχή του χρόνου. Με καύσωνες, με πλημμύρες, με ακραία φαινόμενα που δοκιμάζουν τις αντοχές της πόλης και των ανθρώπων της.
Έγραψα αυτό το άρθρο γιατί πιστεύω πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε με σοβαρότητα για την κλιματική πολιτική στην Αθήνα. Όχι με ευχολόγια ή συνθήματα. Αλλά με ευθύνη, θεσμική συνέχεια και διαγενεακή δικαιοσύνη.
Διαβάστε το και πείτε μου τη γνώμη σας:
�� Αθήνα και κλιματική πολιτική: η σοβαρότητα που λείπει
Γιατί το μέλλον της πόλης μας δεν μπορεί να περιμένει άλλο.
Αν συμφωνείτε, μοιραστείτε το. Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει – και να είναι σοβαρή.
Με εκτίμηση, Αθήνα και Κλιματική Πολιτική: Η σοβαρότητα που λείπει
Δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα – 26 Απριλίου 2025
Πρόσφατα, σε δημόσια τοποθέτηση του, ο δήμαρχος Αθηναίων υποστήριξε ότι η θερμοκρασία σε περιοχές της πόλης, όπως ο Κολωνός, τα Σεπόλια, οι Αμπελόκηποι και το Παγκράτι, έχει ήδη μειωθεί κατά 2-3 βαθμούς Κελσίου, χάρη στη φύτευση νέων δέντρων
Η δήλωση αυτή παρουσιάστηκε ως απτό βήμα προς την υλοποίηση της προεκλογικής εξαγγελίας για μείωση της θερμοκρασίας της πόλης κατά 5 βαθμούς μέχρι το 2028.
Αν τα πράγματα ήταν πράγματι τόσο απλά, τότε η υπερθέρμανση των πόλεων – και του πλανήτη του ίδιου– θα είχε λυθεί μέσα σε έναν χρόνο. Δεν θα χρειαζόμασταν ούτε διεθνείς συνόδους, ούτε επιστημονικά μοντέλα, ούτε μακροπρόθεσμα σχέδια ανθεκτικότητας. Η δήλωση αυτή δεν ανησυχεί επειδή είναι απλώς υπερβολική, απλουστευτική ή επιπόλαιη. Δεν ανησυχεί καν επειδή υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών. Ανησυχεί διότι αποκαλύπτει έναν τρόπο σκέψης που επενδύει αποκλειστικά και μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων παρά στην ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης. Διότι εκφράζει μια προσέγγιση διακυβέρνησης που υποτιμά τη σοβαρότητα του προβλήματος και προκρίνει την εικόνα έναντι της ουσίας.
Η κλιματική κρίση που αντιμετωπίζει η Αθήνα είναι βαθιά και υπαρξιακή. Οι καύσωνες είναι συχνοί και πιο έντονοι, το φαινόμενο της αστικής θερμικής νησίδας ενισχύεται, το πράσινο είναι ανεπαρκές, ενώ οι υποδομές πιέζονται από ακραία καιρικά φαινόμενα. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που δεν αντιμετωπίζεται με μεμονωμένες δενδροφυτεύσεις, ούτε με παραδειγματικά μικροδάση, όσο ευπρόσδεκτα και αν είναι αυτά. Αντιμετωπίζεται μόνο με σοβαρό, συνεκτικό σχέδιο που απαιτεί χρόνο, συνέχεια και προσήλωση.
Το θετικό είναι ότι ένα τέτοιο σχέδιο υπήρχε. Η προηγούμενη δημοτική διοίκηση είχε εκπονήσει μια ολοκληρωμένη στρατηγική για την κλιματική ανθεκτικότητα της Αθήνας, με ορίζοντα το 2030. Συνδύαζε δράσεις μεγάλης και μικρής κλίμακας, με σαφείς στόχους και – το σημαντικότερο – εξασφαλισμένους πόρους για την υλοποίηση του. Ήταν ένα τεκμηριωμένο, εφαρμόσιμο και κοστολογημένο σχέδιο, αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς, διαβούλευσης και ευρωπαϊκής στήριξης. Και κυρίως, ένα σχέδιο που έβλεπε την πόλη ενιαία – όχι ως άθροισμα μικρών έργων βιτρίνας.Μάλιστα, ακριβώς επειδή είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, αναδείχθηκε με έμφαση και στα διεθνή φόρα και μέσα ενημέρωσης, ως πρότυπο.
Δυστυχώς, το σχέδιο αυτό εγκαταλείφθηκε – τουλάχιστον στην πράξη. Στη θέση του, είδαμε την επικράτηση κάποιων αποσπασματικών παρεμβάσεων, συμβολικού χαρακτήρα και αμφίβολης αποδοτικότητας. Όμως η Αθήνα δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Δεν έχει την πολυτέλεια να αναλώνεται σε αφηγήματα. Χρειάζεται ρεαλισμό, συνέχεια και κοινή προσπάθεια.
Η διαχείριση της Αθήνας δεν μπορεί να επανεκκινείται κάθε εκλογικό κύκλο. Η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης απαιτεί θεσμική μνήμη και συνέχεια. Η πόλη δεν ανήκει σε καμία διοίκηση – είναι κοινή ευθύνη.
Η Αθήνα ξεπερνά τις θητείες ενός δημάρχου – και οι προκλήσεις της είναι διαγενεακές. Γι’ αυτό απαιτείται θεσμική σοβαρότητα και, κυρίως, διαπαραταξιακή συναίνεση. Όχι για να αμβλυνθούν οι πολιτικές διαφορές, αλλά για να διασφαλιστεί η συνέχεια σε ένα τόσο κρίσιμο πεδίο. Το σχέδιο που υπήρχε μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τη βάση για να χτιστεί κάτι διαρκές, λειτουργικό και μετρήσιμο.
Η κλιματική κρίση δεν προσφέρεται για επικοινωνιακή διαχείριση. Είναι ένα ζήτημα που απαιτεί ειλικρίνεια, τεκμηρίωση και προσήλωση σε στρατηγικούς στόχους. Κανείς δεν ζητά θαύματα – ζητείται, όμως, ένα σχέδιο που θα αντέξει στον χρόνο.
Η Αθήνα έχει τα εργαλεία, τους ανθρώπους και τη γνώση. Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση, σοβαρότητα και συνεργασία. Όχι άλλο χάσιμο χρόνου, όχι άλλη επίφαση δράσης. Το μέλλον της πόλης απαιτεί ευθύνη – όχι εντυπώσεις.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
