Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Και τώρα τι; Εντάξει, η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης. Καθαρή, συμπαγή, αποφασισμένη. Και αναμενόμενη. Αλλά μέχρις εκεί. Δεν πέρασε κανέναν... κάβο, όπως συχνά - πυκνά λέει τελευταία ο Αλέξης Τσίπρας. Αντίθετα, μόλις τώρα βγαίνει στο αγριεμένο πέλαγος των προβλημάτων και έχει να περάσει όχι έναν ούτε δύο, αλλά πολλούς και επικίνδυνους κάβους. Πριν από όλα τα προαπαιτούμενα για την αξιολόγηση του Νοεμβρίου, τα νέα... καπρίτσια των δανειστών, τη συζήτηση για το χρέος. Κυρίως όμως έχει να περάσει τον... κάβο της κοινωνίας και των αναγκών της, έχει να αναμετρηθεί με τα προβλήματα των πολλών και την ασυδοσία των λίγων και έχει να εφαρμόσει στην πράξη πια ένα εκτεταμένο και δύσκολο πρόγραμμα προοδευτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στο κράτος, στην οικονομία, στους θεσμούς.
Μακρύ το ταξίδι. Και δύσκολο. Μπορεί να τα καταφέρει; Μπορεί. Κυρίως όμως πρέπει. Γιατί -είπαμε- αυτό που ζούμε μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου δεν είναι απλά η τελευταία ευκαιρία της Αριστεράς για να αποδείξει ότι εκτός από δύναμη διαμαρτυρίας είναι και δύναμη αλλαγής. Είναι και η τελευταία ελπίδα για την κοινωνία για τη χώρα να σταθούν στα πόδια τους και να αναγεννηθούν.
Το θετικό είναι ότι αυτό το «ταξίδι» ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Χωρίς την έπαρση, τις όποιες υπερφίαλες συμπεριφορές και την άγνοια κινδύνου που έκαναν την εμφάνισή τους μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Αυτή τη φορά η «μπάλα» αλλά και η... μύτη είναι -προς το παρόν τουλάχιστον-χαμηλά. Εκεί που περίσσευε η αλαζονεία, τώρα κυριαρχεί η περίσκεψη, η επιμονή στο σχέδιο και η εμμονή σε προοδευτικές λύσεις με κοινωνική ευαισθησία. Όλα αυτά αν μη τι άλλο δείχνουν συναίσθηση της ευθύνης αλλά και αντίληψη των κινδύνων.
Η εικόνα του βουρκωμένου από τη συγκίνηση προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση αλλά και όσα είπε αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του είχε πολλά από το ήθος, τη σεμνότητα και την αίσθηση της πολιτικής και θεσμικής ευθύνης που πρέπει να διακρίνει κάθε στέλεχος της Αριστεράς και δεν είχε τίποτε το... ναπολεόντειο, ούτε προσομοίαζε με συμπεριφορές ναρκισσισμού και αλαζονείας άλλων πρόσφατων εποχών. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι της Βουλής διεύθυναν την τριήμερη συζήτηση εξυπηρετούσε έναν στόχο που θα έπρεπε να είναι αυτονόητος: δημιουργούσε κλίμα συναίνεσης, πρόσθετε προϋποθέσεις ήρεμης ανταλλαγής απόψεων και επιχειρημάτων και αφαιρούσε περιττές εντάσεις και άγονες αντιπαραθέσεις.
Δόθηκε έτσι η δυνατότητα, ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή να είναι όντως συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Να διατυπωθούν χωρίς κοκορομαχίες οι πολιτικές θέσεις και απόψεις του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών και να ακουστούν οι ιδέες, οι προτάσεις και κυρίως τα σχέδια και οι δεσμεύσεις των υπουργών για κάθε τομέα της κυβερνητικής πολιτικής. Για την οικονομία, το κράτος και τη διοίκηση, για τις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική, για τη διαφθορά, το ασφαλιστικό και τις σχέσεις εργασίας, για τον αθλητισμό και τον Πολιτισμό, τους αγρότες, τους νησιώτες και τους νέους. Για όλους και για όλα.
Ώς εδώ, όλα καλά. Καλό είναι που ακούστηκαν δεσμεύσεις και σχέδια και ακόμα καλύτερο που υπήρχαν. Υπήρχαν όμως ως απλά σχέδια. Μπορεί να είναι σχέδια προοδευτικά και κοινωνικά ευαίσθητα, μπορεί να είναι φιλόδοξα, αναλυτικά και μετρήσιμα, αλλά δεν παύουν να είναι σχέδια. Τα οποία πρέπει τώρα να... μετακομίσουν από το χαρτί στο... καμίνι της πραγματικής ζωής, να γίνουν εφαρμοσμένη πολιτική, που θα λύνει προβλήματα, θα απορροφά τις κοινωνικές εντάσεις και εντέλει θα επιτυγχάνει τον βασικό στόχο που οφείλει να έχει μια αριστερή κυβέρνηση: τις προοδευτικές αλλαγές στο κράτος και στην κοινωνία και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, κυρίως των πολλών και των αδυνάτων.
Αυτό που επίσης υπάρχει είναι η δυνατότητα εφαρμογής ενός πλήθους πολιτικών και παρεμβάσεων στο κράτος και στη διοίκηση, στο ύφος και το ήθος της διακυβέρνησης, στη διαφάνεια, στον αμείλικτο πόλεμο στη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και την ανομία, στην πάταξη της γραφειοκρατίας, στην αξιοποίηση των αρίστων και όχι των αρεστών. Όλα αυτά δεν σχετίζονται με τα Μνημόνια, ούτε έχουν δημοσιονομικό κόστος. Αντίθετα, μπορεί να αποδειχθούν λυτρωτικά για την κοινωνία, να απελευθερώσουν υγιείς δυνάμεις και δυνατότητες, να λειτουργήσουν εξυγιαντικά για τη διοίκηση και το κράτος και να παράξουν διόλου ευκαταφρόνητα οικονομικά αποτελέσματα.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά, η οποία οφείλει πλέον να αποδείξει στην πράξη ότι είναι και για τα δύσκολα. Ότι η θέση της δεν είναι να... πετροβολά από την ασφάλεια της... εξέδρας τα κακώς κείμενα, αλλά να μπαίνει στη μάχη, να αναμετράται με τα προβλήματα και να αλλάζει τα πάντα σε όφελος της κοινωνίας. Ότι δεν ήρθε για να απολαύσει η ίδια τη γλυκιά γεύση της εξουσίας, αλλά για να μείνει και να πάει τη χώρα μακριά στον δρόμο της ελπίδας και της αλλαγής. Το σχέδιο υπάρχει, εμπειρία προστέθηκε, η λαϊκή εντολή είναι σαφής, η στήριξη και η ανοχή της κοινωνίας δεδομένη, τουλάχιστον στην αρχή. Ιδού λοιπόν, πεδίο δόξης...http://www.avgi.gr
Και τώρα τι; Εντάξει, η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης. Καθαρή, συμπαγή, αποφασισμένη. Και αναμενόμενη. Αλλά μέχρις εκεί. Δεν πέρασε κανέναν... κάβο, όπως συχνά - πυκνά λέει τελευταία ο Αλέξης Τσίπρας. Αντίθετα, μόλις τώρα βγαίνει στο αγριεμένο πέλαγος των προβλημάτων και έχει να περάσει όχι έναν ούτε δύο, αλλά πολλούς και επικίνδυνους κάβους. Πριν από όλα τα προαπαιτούμενα για την αξιολόγηση του Νοεμβρίου, τα νέα... καπρίτσια των δανειστών, τη συζήτηση για το χρέος. Κυρίως όμως έχει να περάσει τον... κάβο της κοινωνίας και των αναγκών της, έχει να αναμετρηθεί με τα προβλήματα των πολλών και την ασυδοσία των λίγων και έχει να εφαρμόσει στην πράξη πια ένα εκτεταμένο και δύσκολο πρόγραμμα προοδευτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στο κράτος, στην οικονομία, στους θεσμούς.
Μακρύ το ταξίδι. Και δύσκολο. Μπορεί να τα καταφέρει; Μπορεί. Κυρίως όμως πρέπει. Γιατί -είπαμε- αυτό που ζούμε μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου δεν είναι απλά η τελευταία ευκαιρία της Αριστεράς για να αποδείξει ότι εκτός από δύναμη διαμαρτυρίας είναι και δύναμη αλλαγής. Είναι και η τελευταία ελπίδα για την κοινωνία για τη χώρα να σταθούν στα πόδια τους και να αναγεννηθούν.
Το θετικό είναι ότι αυτό το «ταξίδι» ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Χωρίς την έπαρση, τις όποιες υπερφίαλες συμπεριφορές και την άγνοια κινδύνου που έκαναν την εμφάνισή τους μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Αυτή τη φορά η «μπάλα» αλλά και η... μύτη είναι -προς το παρόν τουλάχιστον-χαμηλά. Εκεί που περίσσευε η αλαζονεία, τώρα κυριαρχεί η περίσκεψη, η επιμονή στο σχέδιο και η εμμονή σε προοδευτικές λύσεις με κοινωνική ευαισθησία. Όλα αυτά αν μη τι άλλο δείχνουν συναίσθηση της ευθύνης αλλά και αντίληψη των κινδύνων.
Νέος αέρας στη Βουλή
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχει μια εμφανής αλλαγή κλίματος και συμπεριφοράς. Καταγράφηκε ήδη από την ορκωμοσία και την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Και επιβεβαιώθηκε στη Βουλή κατά την εκλογή του νέου προέδρου του σώματος αλλά και κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων.Η εικόνα του βουρκωμένου από τη συγκίνηση προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση αλλά και όσα είπε αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του είχε πολλά από το ήθος, τη σεμνότητα και την αίσθηση της πολιτικής και θεσμικής ευθύνης που πρέπει να διακρίνει κάθε στέλεχος της Αριστεράς και δεν είχε τίποτε το... ναπολεόντειο, ούτε προσομοίαζε με συμπεριφορές ναρκισσισμού και αλαζονείας άλλων πρόσφατων εποχών. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι της Βουλής διεύθυναν την τριήμερη συζήτηση εξυπηρετούσε έναν στόχο που θα έπρεπε να είναι αυτονόητος: δημιουργούσε κλίμα συναίνεσης, πρόσθετε προϋποθέσεις ήρεμης ανταλλαγής απόψεων και επιχειρημάτων και αφαιρούσε περιττές εντάσεις και άγονες αντιπαραθέσεις.
Δόθηκε έτσι η δυνατότητα, ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή να είναι όντως συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Να διατυπωθούν χωρίς κοκορομαχίες οι πολιτικές θέσεις και απόψεις του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών και να ακουστούν οι ιδέες, οι προτάσεις και κυρίως τα σχέδια και οι δεσμεύσεις των υπουργών για κάθε τομέα της κυβερνητικής πολιτικής. Για την οικονομία, το κράτος και τη διοίκηση, για τις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική, για τη διαφθορά, το ασφαλιστικό και τις σχέσεις εργασίας, για τον αθλητισμό και τον Πολιτισμό, τους αγρότες, τους νησιώτες και τους νέους. Για όλους και για όλα.
Ώς εδώ, όλα καλά. Καλό είναι που ακούστηκαν δεσμεύσεις και σχέδια και ακόμα καλύτερο που υπήρχαν. Υπήρχαν όμως ως απλά σχέδια. Μπορεί να είναι σχέδια προοδευτικά και κοινωνικά ευαίσθητα, μπορεί να είναι φιλόδοξα, αναλυτικά και μετρήσιμα, αλλά δεν παύουν να είναι σχέδια. Τα οποία πρέπει τώρα να... μετακομίσουν από το χαρτί στο... καμίνι της πραγματικής ζωής, να γίνουν εφαρμοσμένη πολιτική, που θα λύνει προβλήματα, θα απορροφά τις κοινωνικές εντάσεις και εντέλει θα επιτυγχάνει τον βασικό στόχο που οφείλει να έχει μια αριστερή κυβέρνηση: τις προοδευτικές αλλαγές στο κράτος και στην κοινωνία και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, κυρίως των πολλών και των αδυνάτων.
Χωρίς περίοδο χάριτος και ελαφρυντικά
Τα ψέματα δεν τελειώνουν, τελείωσαν. Το... κοντέρ για τη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς έχει μηδενιστεί, περίοδος χάριτος δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν και ελαφρυντικά. Αυτό που υπάρχει είναι η εφαρμογή δύσκολης συμφωνίας με τους δανειστές, που θα προσθέσει πόνο και δάκρυα σε μια κοινωνία ήδη λεηλατημένη από τα Μνημόνια, τη φτώχεια και την ανεργία. Η οποία πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μειώνει τα βάρη για τους πολλούς και να ανοίγει δρόμους για μια άλλη πορεία της χώρας, μακριά από τα Μνημόνια και κόντρα στις αδιέξοδες νεοφιλελεύθερες εμμονές.Αυτό που επίσης υπάρχει είναι η δυνατότητα εφαρμογής ενός πλήθους πολιτικών και παρεμβάσεων στο κράτος και στη διοίκηση, στο ύφος και το ήθος της διακυβέρνησης, στη διαφάνεια, στον αμείλικτο πόλεμο στη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και την ανομία, στην πάταξη της γραφειοκρατίας, στην αξιοποίηση των αρίστων και όχι των αρεστών. Όλα αυτά δεν σχετίζονται με τα Μνημόνια, ούτε έχουν δημοσιονομικό κόστος. Αντίθετα, μπορεί να αποδειχθούν λυτρωτικά για την κοινωνία, να απελευθερώσουν υγιείς δυνάμεις και δυνατότητες, να λειτουργήσουν εξυγιαντικά για τη διοίκηση και το κράτος και να παράξουν διόλου ευκαταφρόνητα οικονομικά αποτελέσματα.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά, η οποία οφείλει πλέον να αποδείξει στην πράξη ότι είναι και για τα δύσκολα. Ότι η θέση της δεν είναι να... πετροβολά από την ασφάλεια της... εξέδρας τα κακώς κείμενα, αλλά να μπαίνει στη μάχη, να αναμετράται με τα προβλήματα και να αλλάζει τα πάντα σε όφελος της κοινωνίας. Ότι δεν ήρθε για να απολαύσει η ίδια τη γλυκιά γεύση της εξουσίας, αλλά για να μείνει και να πάει τη χώρα μακριά στον δρόμο της ελπίδας και της αλλαγής. Το σχέδιο υπάρχει, εμπειρία προστέθηκε, η λαϊκή εντολή είναι σαφής, η στήριξη και η ανοχή της κοινωνίας δεδομένη, τουλάχιστον στην αρχή. Ιδού λοιπόν, πεδίο δόξης...http://www.avgi.gr